pis

sif.

1. Mənfi keyfiyyət və ya xüsusiyyətlərə malik, verilən tələbləri təmin etməyən, istənilən kimi olmayan, mənfi təsir bağışlayan; yaman, fəna (yaxşı əksi). Pis xörək. Pis xətt. Pis hava. // Öz işini yaxşı bilməyən, təcrübəsiz. Pis usta. Pis təşkilatçı. // Ətrafdakılara yaxşı təsir bağışlamayan; kobud, qaba. Pis xasiyyət. – <Sənəm:> İndi mən nə deyirəm ki, pis söz demirəm ki?! Ü. H..

2. Bəd, alçaq, rəzil, şərəfsiz, namərd. Pis adam. Pis qonşu. – <Əşrəf Zeynala:> Xülasə, pis övlad gərək ortalıqdan götürülsün. Ç.. // Qeyri-əxlaqi, nalayiq, yaramaz, eyibli, nöqsanlı. Pis hərəkət. Pis z. danışmaq. Özünü pis z. aparmaq. // İs. mənasında. Pis adam. Üz vermə nadana, sirr vermə pisə; Axır qəlbin ya inciyə, ya küsə. X. Q..

3. Əzici, üzücü, sıxıcı, ağır, mənhus, xoşagəlməyən. Pis yuxu görmək. – Maralın vahiməsi Cumanı bəzən min cür pis fikrə, şübhəyə salırdı. Ə. Ə.. // Mənfi. Xəbər də, deyəsən, pis xəbər idi? M. C.. Ümid pis cavabı xəyalına gətirmək istəmirdi. B. Bayramov.

◊ Pis ağız – söyüşkən, ağzıyava, ağzıpərtöv, hərzə adam haqqında. Çox pis ağzı var. Pis ağzını açma! Pis göz – bir şeyi gördükdə ona xətər yetirən, onu gözə gətirən adam haqqında. Pis göz sənə dəyməz, gözəlim, xoş nəzərim var. Ə. V.. Pisinə gəlmək – xoşuna gəlməmək, acığına gəlmək. <Musa:> Doğrusu, mənim də pisimə gəldi, getmədim. Ə. H..